Dzięki sprzężeniu spektrometru ramanowskiego (mikroraman) z mikroskopem skaningowym (SPM) możliwy jest jednoczesny pomiar dynamiki molekularnej metodą rozpraszania światła Ramana (włącznie z liniowym mapowaniem wzbudzeń na powierzchni próbki), oraz badanie własności fizycznych powierzchni z wykorzystaniem modów pomiarowych dostępnych w nowoczesnych mikroskopach sił atomowych (AFM) wykorzystujących m.in. technikę PeakForce Tapping.

Najważniejsze parametry układu pomiarowego

• Spektrometr ramanowski (mikroraman)
• Zakres temperatur, w których można wykonywać pomiar : od -195 0C do  +600 0C
• Długości fal laserów: 785 nm,633 nm, 514 nm
• Rozdzielczość mniejsza niż 1 cm-1
• Mody pomiarowe : mapowanie wzbudzeń na powierzchni próbki (streamline imaging), mapowanie wzbudzeń na określonej głębokości wnikania wiązki laserowej
• Mikroskop skaningowy Catalyst:
• Maksymalny rozmiar skanowanego obszaru XY>150µm
• Wysokość skanowanych obiektów Z>20 µm
• Mody pomiarowe: wielomodowy AFM, obrazowanie żywych komórek

 Zastosowanie

• biologia
• nanotechnologia
• materiałoznawstwo

Pokazany niżej rysunek przedstawia widmo ramanowskiego rozpraszania światła na nanorurce węglowej. Można w nim wyróżnić trzy charakterystyczne dla nanorurki węglowej pasma:

1. wzbudzenie  G jest charakterystyczne dla struktur węglowych. Jego położenie i kształt zależą od grubości nanostruktury,
2.  wzbudzenie D, związane jest z defektami w badanej próbce. Stosunek wzbudzeń G i D daje informacje o jakości próbki,
3. wartość liczby falowej wzbudzenia RBM, zwanego radialnym modem oddychającym, związana jest ze średnicą nanorurki.

Spektrometr ramanowski i mikroskop skaningowym NT_MDT SNOM

Sprzężenie spektrometru ramanowskiego (mikroraman) z mikroskopem NT_MDT SNOM pozwala na jednoczene badanie dynamiki molekularnej metodą rozpraszania światła Ramana (włącznie z punktowym mapowaniem wzbudzeń na powierzchni próbki),  oraz takich własności fizycznych jak, transmisja i odbicie światła, własności mechanicznych, termicznych wykorzystując wielomodowy mikroskop sił atomowych.

Najważniejsze parametry układu pomiarowego:

• Spektrometr ramanowski (mikroraman)
• Zakres temperatur, w których można wykonywać pomiar : od -195 st.C do  +600 st.C
• Długości fal laserów: 488 nm,633 nm, 514 nm
• Rozdzielczość mniejsza niż 1 cm-1
• Mody pomiarowe: mapowanie wzbudzeń na powierzchni próbki (point imaging), mapowanie wzbudzeń na określonej głębokości wnikania wiązki laserowej

Zeiss

• Skaningowy mikroskop fluorescencyjny LSM 780 NLO
• Halogen + lampa fluorescencyjna + filtry
• Lasery CW: 405, 458, 488, 514, 561, 633 nm
• Wzbudzanie dwufotonowe (Chameleon 680-1080nm, 140 fs)
• Przystawka spektralna
• Spektroskopia korelacji fluorescencji (FCS – ConfoCor 3)

Olympus

• Skaningowy mikroskop fluorescencyjny FV 1000
• Halogen + lampa fluorescencyjna + filtry
• lasery CW: 405, 457, 473, 488, 514, 561, 638 nm
• przystawka spektralna
• FLIM (485, 635 nm)
• TIRF (Kamera Andor)
• FCS (Picoquant)

Leica

• Skaningowy mikroskop fluorescencyjny
• Halogen + lampa fluorescencyjna + filtry
• STED (super-rozdzielczość),
• biały laser 470 – 670 nm,
• lasery CW: Ar, 458, 476, 488, 496, 514 nm
• przystawka spektralna,
• System inkubacji do badań przeżyciowych (temperatura, CO2)
• FCS (Picoquant)

Pracownia mikroskopii optycznej skupia przyrządy do badania struktury, dynamiki i własności optycznych materii w skali nano- i mikrometrowej

• Każdy z trzech mikroskopów może służyć do oglądania preparatów w powiększeniu do ~1000 razy w świetle przechodzącym lub w trybie fluorescencyjnym (lampa)
• Każdy z trzech mikroskopów może pracować w trybie laserowego skaningowego mikroskopu konfokalnego w celu uzyskania precyzyjnych obrazów znakowanych fluorescencyjnie próbek. Do dyspozycji jest niemal całe widzialne widmo pasma wzbudzania
• Każdy z trzech mikroskopów posiada przystawkę spektralną, dzięki której możliwe jest zmierzenie widma fluorescencji pojedynczych cząsteczek lub obszarów o rozmiarach submikronowych.
• Każdy z trzech mikroskopów może mierzyć kinetykę fluktuacji fluorescencji (spektroskopia korelacji fluorescencji – FCS), co pozwala wyznaczyć współczynniki dyfuzji znakowanych fluorescencyjnie cząsteczek w bardzo niskich stężeniach, np w celu zbadania stałej wiązania ligandu do receptora